Pierwsza szwajcarska waluta, frank szwajcarski, została wprowadzona dopiero w połowie XIX wieku. Wcześniej każdy kanton miał prawo emisji własnych pieniędzy, co zmieniło się po 1798 r., gdy została utworzona Republika Helwecka. Pojawiła się wówczas potrzeba ujednolicenia systemu monetarnego. Władze republiki wprowadziły walutę bazującą na talarze berneńskim, ta jednak nie utrzymała się długo, m.in. z powodu licznych zawirowań natury politycznej. Ostatecznie, w 1850 r. do życia powołany został frank szwajcarski. jedynym upoważnionym organem do emisji tego środka płatniczego był rząd federalny.
W 1865 r. Szwajcaria została członkiem Łacińskiej Unii Monetarnej. Poza nią znalazły się w niej również: Francja, Belgia, Włochy i Luksemburg. Wymienione państwa postanowiły, że wprawdzie pozostaną przy swoich walutach narodowych, ale będą one bazować na kursie franka francuskiego. Podjęły też decyzję, że kursu wymiany walut krajów unijnych będzie sztywny 1:1. Dla tych walut ustalono także parytet złota i srebra. Unia przetrwała do 1927 r.
W 1865 r. Szwajcaria została członkiem Łacińskiej Unii Monetarnej. Poza nią znalazły się w niej również: Francja, Belgia, Włochy i Luksemburg. Wymienione państwa postanowiły, że wprawdzie pozostaną przy swoich walutach narodowych, ale będą one bazować na kursie franka francuskiego. Podjęły też decyzję, że kursu wymiany walut krajów unijnych będzie sztywny 1:1. Dla tych walut ustalono także parytet złota i srebra. Unia przetrwała do 1927 r.